Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΟΥ ΓΑΛΛΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ ΣΤΟΝ 20ο ΑΙΩΝΑ
Της Δρ ΕΥΤΥΧΙΑΣ ΝΙΚΟΛΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Η νοσταλγία του τραγικού
Κατά τα τέλη το 19ου αιώνα, για να εκφράσουν την ανησυχία τους, ορισμένοι συγγραφείς ανατρέχουν στους ελληνικούς μύθους που τους επιτρέπουν πλούσια ερμηνεία και βαθύ στοχασμό γύρω από την ανθρώπινη ύπαρξη και τον ρόλο της μοίρας. Έτσι, ο Αισχύλος, ο Σοφοκλής και ο Ευριπίδης παίζονται και προσαρμόζονται στον σύγχρονο κόσμο με ιδιαίτερη φλόγα και φαντασία.
Στη Γαλλία του 20ου αιώνα, η δραματουργική παραγωγή καθίσταται πλούσια και ποικίλλη. Παράλληλα με το καθαρά διασκεδαστικό θέαμα, ιδιαίτερα προσιτό στο κοινό, δημιουργείται ένα θέατρο ιδεών με μεταφυσική απήχηση και που εκφράζει την τραγικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης. Κατά τη διάρκεια της Μπέλ Επόκ, το διασκεδαστικό θέατρο συναντάει μεγάλες επιτυχίες. Ο Ζωρζ Κουρτλίν και ο Ζώρζ Φεντώ εξακολουθούν την καριέρα τους ως τεχνίτες του γέλιου. Συνεπώς, εμφανίζεται η μυστικιστική και μοναχική μορφή του Πωλ Κλωντέλ (1868-1955) με το συμβολικό θέατρο αντίθετο προς την ρεαλιστική φλέβα να εκφράζει τα μυστήρια της ψυχής. Κατά την περίοδο 1919-1945 οι περισσότεροι συγγραφείς ακολουθούν επομένως τις παραδοσιακές οδούς. Το κωμειδύλλιο παραμένει στη μόδα ενώ γύρω στα 1930, αρκετά έργα αφήνουν να φανεί κάποια ανησυχία γύρω από την έννοια της ύπαρξης. Παράλληλα, η μεσοπολεμική περίοδος χαρακτηρίζεται από μια θέληση για καινοτομίες που εκδηλώνεται από την αυξανόμενη επίδραση του σκηνοθέτη ο οποίος ασκεί έκτοτε δημιουργικό ρόλο.
Ένα άλλο είδος που αναπτύσσεται είναι και η σάτιρα που έχει ως σκοπό να κριτικάρει τα κοινωνικά ή προσωπικά κακώς κείμενα, και να τα παρουσιάζει μέσω των θεατρικών ηρώων. Κύριοι εκπρόσωποί της είναι ο Σασά Γκιτρύ (1885-1957) με την ελαφριά κωμωδία το Ας κάνουμε ένα όνειρο (1916), ο Ζυλ Ρομέν (1885-1972) με τη σατιρική φάρσα Κνόκ ή ο θρίαμβος της ιατρικής (1924) ο Μαρσέλ Πανιόλ (1815-1974) με την συγκινησιακή σάτιρα Μάριος, Φανή, Καίσαρας (1929-1931) και το Τοπάζ (1928), και ο Ζιροντού με το Ο Πόλεμος της Τροίας δεν θα γίνει (1935).
Ο Ζιροντού(1822-1944) με την Ηλέκτρα (1937) και ο Ανούιγ (1910-1987) με την Αντιγόνη (1944) καθώς και ο Κοκτώ (1889-1963) με τη διαβολική μηχανή (1934) που είναι μια μοντέρνα διασκευή του Μύθου του Οιδίποδα, προσπαθώντας να ξαναβρούν την τραγική διάσταση των προτύπων τους, ευνοούν την ταυτόχρονη θεώρηση του τραγικού και της τραγωδίας σε σύγκριση με τα ελληνικά πρότυπα. Από το 1945 το θέατρο γίνεται μια μεταφυσική αναζήτηση και αποκαλύπτει με τους υπαρξιακούς δραματουργούς την τραγικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης και τον δυτικό εκμοντερνισμό. Το 1950 γεννιέται το πρωτοποριακό θέατρο που καλλιεργεί το παράλογο και την κωμικότητα. Το άτομο δεν καθορίζεται πλέον από ψυχολογικά κίνητρα αλλά αρκείται σε μια σειρά από χειρονομίες, κινήσεις και λέξεις. Ο ίδιος ο διάλογος είναι απατηλός και καταλήγει στη σιωπή και την έλλειψη επικοινωνίας. Οι Μύγες (1943) του Σάρτρ, ο Καλιγούλας (1944) του Καμύ αποτελούν ζωντανά παραδείγματα έργων που δεν είναι τραγωδίες αλλά εγκλείουν μια καινούργια θεώρηση του τραγικού βασιζόμενη όχι πια στο μοιραίο αλλά στην υπαρξιακή ελευθερία και το άτοπο.
Στη σύγχρονη εποχή το γέλιο καθορίζει ενίοτε έναν διαφορετικό ρόλο. Στο μέτρο που το προχωρημένο γελοίο αγγίζει το τραγελαφικό μπορεί να γίνει και τραγικό. Πρόκειται σε αυτή την περίπτωση για το θέατρο του Μπέκετ ή του Ιονέσκο, όπου το γέλιο γεννιέται από αυτό που η ίδια η σκηνή αποκαλύπτει, όχι για τον χαρακτήρα, αλλά για τον θεατή και την ανθρώπινη μοίρα. Το κοινό βλέπει τον εαυτό του να εξελίσσεται και γελάει διότι το κατακτά ένα αίσθημα άγχους. Τότε παίρνει μια μεταφυσική διάσταση ενίοτε γίνεται καυστικό. Παράδοξα λοιπόν , απελευθερώνει και στεγνώνει τα δάκρυα. Δεν είναι άλλωστε o Ραμπελέ που έλεγε στους «αναγνώστες» του Γκαργκαντουά:
«Βλέποντας το πένθος που σας κατέχει και σας εξαντλεί:
Είναι καλύτερα τα γέλια από τα δάκρυα».
Ο Μπέκετ με το Περιμένοντας τον Γκοντό (1953), και ο Ιονέσκο με τον Ρινόκερο (1960) αποτελούν τα πλέον εκπροσωπευτικά παραδείγματα που παραπέμπουν σε μια θεώρηση του τραγικού από το απόλυτο νόημα της ανθρώπινης ύπαρξης στο οποίο και βασίζονται. Σε αυτό το σημείο η τραγικότητα, η μοίρα της άτυπης ανθρώπινης ύπαρξης έχει αντικαταστήσει το θείο πεπρωμένο. Έτσι, ο βασιλιάς είναι ετοιμοθάνατος (1962) του Ιονέσκο παρουσιάζει ερευνητικό ενδιαφέρον ως προς το είδος στο μέτρο που με την γελοιοποίηση, μιμείται κάποιες από τις κυρίαρχες συνθήκες της κλασικής τραγωδίας. Πρόκειται για την ιστορική τραγωδία " ενός προσώπου βασιλικής καταγωγής, όπου οι περίφημες ενότητες του χώρου και της δράσης στρέφονται προς το ίδιο το υποκείμενο, συνεπώς είναι πολύ συγκεντρωμένες στην δραστηριότητά επιφέροντας ουσιαστικά τον ίδιο το θάνατο του ήρωα.#
Το υπαρξιακό θέατρο ( 1945 - 1960 ) με τον Καμύ στον Καλιγούλα (1944) και τον Ζαν Πώλ Σάρτρ με το Κεκλεισμένων των θυρών (1944) και τις Μύγες(1943) βασίζεται στην ιδέα ότι ο άνθρωπος βρίσκει την ταυτότητά του μέσα από την ύπαρξή του και δεν υπάρχει πάρα δια μέσου των πράξεών του, και των σχέσεών του με τους άλλους ανθρώπους. Καμία θεότητα δεν θα δώσει έννοια στη ζωή του. Ζώντας σε έναν παράλογο κόσμο ανακαλύπτει με αγωνία ότι είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του και ότι είναι καταδικασμένος να είναι κάθε στιγμή υπεύθυνος για τις επιλογές του. Την ίδια χρονική περίοδο εμφανίζονται άλλοι συγγραφείς, χωρίς να είναι αληθινά υπαρξιστές. Ο Ζαν Ανούιγ με την Αντιγόνη (1944), την Τιμή του Θεού (1959)και τη Στρίγγλα(1938) και ο Πωλ Κλωντέλ με την Ανακοίνωση στη Μαρία (1912), εκμοντερίζουν μυθικά ή ιστορικά θέματα.
Εν τω μεταξύ ένας από τους μεγαλύτερους θεατράνθρωπους, ο Μπρέχτ (1898-1956), δημιουργεί το «επικό θέατρο»# το οποίο παρουσιάζει στη σκηνή την επικαιρότητα# προκειμένου να προκαλέσει την αντίδραση των θεατών. Σε αντίθεση με την Αριστοτελική παράδοση ο Μπρέχτ καταργεί το μηχανισμό της ταύτισης #. Η επιδίωξη αυτή θριάμβεψε, σε μεγάλο βαθμό, όταν το κοινό του ρομαντικού μελοδράματος, όχι μόνο αποδοκίμαζε τον φταίχτη, αλλά τον περίμενε στη έξοδο των καλλιτεχνών, για να του κάνει μια κακή έκπληξη. Δεν έβλεπαν πια σ’ αυτόν τον κωμικό , ο οποίος στην ιδιωτική του ζωή, θα μπορούσε να ήταν ο καλύτερος των ανθρώπων, αλλά μόνο το φρικιαστικό άτομο το οποίο, καθ’ όλη τη διάρκεια της βραδιάς, είχε εκτελέσει αλύπητα μια δυστυχισμένη ορφανή, κάτω απ’ το βλέμμα του οργισμένου κοινού. «Να ποιος είναι επικίνδυνος» λέει ο Μπρέχτ. Συνεπαρμένος απ’ τη συγκίνηση, ο θεατής ξεχνάει να σκεφτεί αυτό που ο συγγραφέας θέλησε να πει. Αντί να προσπαθήσουμε να τον κάνουμε να μπει στην δράση, αντίθετα, τον απομακρύνουμε, τον απομονώνουμε. «Να του υπενθυμίσουμε ότι βρίσκεται στο θέατρο, και όχι μπροστά σ’ ένα πραγματικό γεγονός. Ότι οι κωμικοί δεν θα σταματήσουν ποτέ να είναι κωμικοί. Ότι τα ντεκόρ δεν θα σταματήσουν ποτέ να είναι ντεκόρ»#.
Συνεπώς, κατευθύνει το έργο του προς ένα αντικειμενικό σκοπό που δίνει πρώτος τον ορισμό ως αφύπνιση της κριτικής συνείδησης του θεατή. Για τον ίδιο αυτό λόγο θέτει σε λειτουργία στα έργα του σε μιαν ανοικτή διαλεκτική που δείχνει το παιχνίδι των αντιθέσεων στην συμπεριφορά των ατόμων.# Αυτή η καινούργια πολιτική δραματουργία, βαθειά επηρεασμένη από μια φιλοσοφική και ανθρωπιστική ανάγνωση του Μάρξ και του Λένιν, καθώς και από μια ουσιαστική και διαυγή διανόηση όλων των μορφών της θεατρικής παράστασης, έχει τελικά ως σκοπό να γίνεται διαρκώς αντικείμενο της χαράς και αντικείμενο γνώσης" για το θεατρικό κοινό. Ο Μπέχτ σημάδεψε με τα αποτύπωμά του όχι μόνο την ομάδα του Berliner Ensemble, την οποία ο ίδιος έφτιαξε και διηύθυνε, αλλά και όλες τις νεωτεριστικές εμπειρίες από το 1945 και στο εξής. Παρόλα αυτά, στους συγγραφείς του χθες και του σήμερα, σκηνοθέτες, στους κωμικούς ηθοποιούς, η επιρροή του Αρτώ εξακολουθεί να δρα ακόμα σαν ένζυμο, το οποίο εμποδίζει την μπρεχτική αγωγή να μαραθεί με την σχολαστικότητα. Άλλοτε διαχεόμενη, άλλοτε διεκδικητική, θα εμπνεύσει νέα ξεκινήματα δραματουργικής δημιουργίας, λιγότερο κλειστά, ευνοώντας έτσι την συνεργασία ανάμεσα στον συγγραφέα και τους ερμηνευτές της σκέψης του, και θα λειτουργεί με τέτοιο τρόπο, ούτως ώστε ο γραπτός λόγος που θα την διατηρήσει, θα μπορεί να εμφανίζεται οριακά, σαν μια ρηματική εξέλιξη όλου αυτού που δοκιμάστηκε με ψηλάφηση, και τελικά εναποτέθηκε πάνω στο πλατό.# Κάτι που αποδεικνύει η μόδα των θεαμάτων στα καφεθέατρα, οι απρόοπτοι αυτοσχέδιοι διαγωνισμοί, και τα επακόλουθα μιας συλλογικής εμπειρίας.
Διεθνείς συναντήσεις, φεστιβάλ τραβούν τον ενθουσιασμό του πλήθους, το οποίο στριμώχνεται στα κονσέρτα « rock », ή στους μεγάλους αθλητικούς αγώνες. Και η επιμελής προσφυγή στα πρωταγωνιστικά έργα τέχνης του παρελθόντος, διασφαλίζει στους καλλιτέχνες, όπως επίσης και στο κοινό, ένα σταθμό αναντικατάστατο. Περισσότερο από κάθε άλλη λογοτεχνική έκφραση, η θεατρική τέχνη, παραμένει κοντά στις ρίζες της, και είναι αλληλέγγυα της ιστορίας της.
Εν τούτοις, υπάρχουν οι υλικές εξαρτήσεις οι οποίες δυσχεραίνουν την άσκησή της. Η σύγχρονη κατάστασή της όμως επιβάλλει, να μην αποθαρρύνουμε το μέλλον της.
Η κ. Ευτυχία Νικολακοπούλου είναι Διδάκτωρ Γαλλικής και Ελληνικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Είναι πτυχιούχος της Σορβόννης. Κατέχει Μεταπτυχιακό τίτλο από το τμήμα Φιλολογίας και Πολιτισμού της Σορβόννης Παρίσι. Ασχολείται με την κριτική του θεάτρου και συνεργάζεται με πολλά επιστημονικά περιοδικά.
Έχει διδάξει Γαλλική ορολογία στη Σχολή Δημόσιας Διοίκησης και Αποκέντρωσης του Υπουργείου Εσωτερικών και στο Πανεπιστήμιο του Πειραιά. Είναι πάρεδρο μέλος του Πειραϊκού Συνδέσμου Πειραιά.
Δευτέρα 17 Αυγούστου 2009
Παρασκευή 7 Αυγούστου 2009
Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2008
ΜΟΤΣΑΡΤ
Άγνωστο έργο του Μότσαρτ βρέθηκε σε βιβλιοθήκη της Γαλλίας.
Της Δρ Ευτυχίας Νικολακοπούλου
Ένα ανέκδοτο έργο του Requiem, που πέθανε στα 35 χρόνια του, βρέθηκε στην βιβλιοθήκη της Νάντης. Μοντάζ της φωτογραφίας από την εφημερίδα : Presse Océan
Γάλλοι του γερμανικού Ινστιτούτου που πήγαν να εργαστούν στην Νάντη, ανακάλυψαν τυχαία άγνωστη παρτιτούρα μιας κιτρινισμένης σελίδας τετραδίου μεγάλου μεγέθους, υπογεγραμμένη από τον Wolfgang Amadeus Mozart. Σύμφωνα με την εφημερίδα Presse Océan, η παρτιτούρα επικυρώθηκε από τον επικεφαλή του Διεθνούς Ιδρύματος Μότσαρτ, στο Σάλτσμπουργκ της Αυστρίας, Ούλριχ Λάισινγκερ, ο οποίος δήλωσε πως πέραν πάσης αμφιβολίας ότι «η μονή αυτή σελίδα γράφτηκε από τον Μότσαρτ και είναι πραγματικά σημαντική». Πρόκειται, σύμφωνα με τον ίδιο, για πρόχειρες σημειώσεις, ένα προσχέδιο μιας μουσικής σύνθεσης που βρέθηκε στη μουσική βιβλιοθήκη της Νάντης, στη δυτική Γαλλία, σε ένα ξεκαθάρισμα που έκανε το προσωπικό στα αρχεία. Ο Λάισινγκερ πρόσθεσε πως η βιβλιοθήκη επικοινώνησε με το Ίδρυμα στο Σάλτσμπουργκ ζητώντας βοήθεια για την πιστοποίηση της αυθεντικότητας του έργου. «Είναι σίγουρα ο γραφικός χαρακτήρας του Μότσαρτ» δήλωσε ο Λάισινγκερ.
Αυτή η υπογραφή του W.A.Mozart είναι εξαιρετικά σπάνια είναι ένα απίστευτο εύρημα. «Ήταν ήδη γνωστό ότι είχαμε στην βιβλιοθήκη μας έγγραφα που αφορούσαν τον Mozart », τόνισε ο πρώην αναπληρωτής του Πολιτισμού της Νάντης, Yannick Guin, «αλλά δεν περιμέναμε τέτοιο εύρημα». Με πιο μυστήριο ένα χειρόγραφο έγγραφο του Wolfgang Amadeus Mozart (1756-1791) βρέθηκε στη Νάντη; Η ιστορία δεν το λέει ακόμα αλλά ο ταλαντούχος άνθρωπος του πιάνου και του βιολιού που πέθανε στα 35 του χρόνια και άφησε 626 έργα που έχουν καταχωρηθεί στον κατάλογο Köchel. Πρόκειται για ένα κουαρτέτο. ''Eίναι σαν να έχουν γραφτεί πάνω σε τραπεζομάντιλο'', υπογραμμίζει ο Christophe, πιανίστας και βιολονίστας από την Νάντη, που είχε πρόσβαση στο ευρεθέν χειρόγραφο. Πρόσθεσε ακόμα πως ''ίσως και να είναι το μοναδικό έργο σονάτα. Πολλές σημειώσεις έχουν σβηστεί, θα πρέπει να τις μαντέψουμε. Υπάρχουν στην πραγματικότητα δύο τμήματα. Το ένα από αυτά συνίσταται από δεκαπέντε μέτρα. Πρόκειται για ένα έργο τεσσάρων τετάρτων. Είναι ένα πιστεύω, επομένως ένα θρησκευτικό επεισόδιο. Ο Mozart έγραψε πολλά από αυτά όπως τις λειτουργίες. Αυτό είναι ένα Πιστεύω σε ρε μείζονα. Πρέπει να αποτελεί τμήμα ενός μουσικού έργου. Άρχισα να παίζω στο πιάνο αυτό το κομμάτι. Υπάρχουν παλιές γραφές και ρυθμοί. Σήμερα δεν γράφουμε με αυτόν τον τρόπο. Για παράδειγμα, βρέθηκαν όγδοα του τόνου που ήταν διπλά υπογραμμισμένα όπως τα σημερινά δέκατα έκτα. Σε πρώτη ανάγνωση είναι πολύ πιο δύσκολο να αποκρυπτογραφηθεί. Υπάρχουν παντού σημειώσεις είναι σαν ένα πρόχειρο, μια πρώτη ανάγνωση, δύσκολα αναγνώσιμη. Μέτρησα δέκα περίπου μέτρα. Ίσως να είναι το μοναδικό έργο, αυτή τη φορά, μια σονάτα. Πάρα πολλές σημειώσεις έχουν σβηστεί, πρέπει κανείς να τις μαντέψει. Δεν γνωρίζουμε μέχρι στιγμής πως αυτή η σύντομη παρτιτούρα βρέθηκε στη Νάντη».
Ευτυχία Νικολακοπούλου
Διδάκτωρ Ελληνικής και Γαλλικής Φιλολογίας
Υπεύθυνη Σχολικής Βιβλιοθήκης στο Λύκειο της
Ευαγγελικής Σχολής Σμύρνης
Τρίτη 4 Νοεμβρίου 2008
Ζηνόδοτος
Ζηνόδοτος
(325-260 π.Χ)
Ό πρώτος επίσημος προϊστάμενος της περίφημης Αλεξανδρινής Βιβλιοθήκης
Της Ευτυχίας Νικολακοπούλου
Δρ Ελληνικής και Γαλλικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών
Η Αλεξανδρινή Βιβλιοθήκη ήταν στην εποχή της μια από τις μεγαλύτερες πνευματικές εστίες της Μεσογείου, σύμβολο πνευματικής κυριαρχίας του ελληνισμού στην οικουμένη και κυρίαρχο στοιχείο ενότητας του ελληνικού υπερκράτους στον τότε γνωστό κόσμο.1 Ιδρυτής αυτής της Μεγάλης Βιβλιοθήκης η οποία θα συμπεριλάμβανε την οικουμενική γνώση και πνευματική δράση, ήταν ο Πτολεμαίος2 Α' ο Σωτήρ, πιθανότατα γιος του Φιλίππου ο οποίος έδωσε εντολή στον Μανέθωνα, να συντάξει τα Αιγυπτιακάαπό στοιχεία που βρήκε σε ναούς, βασιλικά αρχαία, λογοτεχνικά, σπάνια θρησκευτικά, αστρολογικά και μαθηματικά κείμενα. Στρατιωτικός, διπλωμάτης και ειρηνιστής, είχε οραματιστεί τη συγκρότηση ενός πνευματικού κέντρου της ελληνικής αυτοκρατορίας με εθνικό χαρακτήρα και προσπάθησε να μεταφέρει και την περιπατητική μεθοδολογία και φιλοσοφική έρευνα στην Αλεξάνδρεια. Με αυτό το σκοπό συγκέντρωσε τους σημαντικότερους εκπρόσωπους του πνεύματος της εποχής του όπως τον Στράτωνα τον Αθηναίο, τον Φιλητά από την Κω, τον Ζηνόδοτο τον Εφέσιο, τον Δημήτριο Φαληρέα από την Αθήνα και άλλους. Επειδή η πόλη είχε λιμάνι, ζήτησε επίσης από όλα τα καράβια που έκαναν ενδιάμεση στάση στην Αλεξάνδρεια να επιτρέψουν να αντιγραφούν και μεταφραστούν όλα τα βιβλία που υπήρχαν μέσα. Στη συνέχεια, έδιναν το αντίγραφο και το πρωτότυπο διατηρούταν μέσα στην Βιβλιοθήκη. Έτσι, διατηρήθηκαν 90 000 πρωτότυπα έργα. Κατά τον Πλούταρχο, οι Πτολεμαίοι περιφρονούσαν την αιγυπτιακή γλώσσα και απέφευγαν ακόμη και το «Μακεδοννίζειν». Ήταν εραστές της πιο καθαρής ελληνικής γλώσσας, της Αττικής Διαλέκτου, την οποία και επιθυμούσαν να καταστήσουν παγκόσμια στον χώρο της σκέψης και διανοητικής δημιουργίας. Στόχευσαν λοιπόν στη συγκέντρωση όλης της λόγιας παράδοσης της Ανατολής, σε μια προσπάθεια να την συζεύξουν με την αντίστοιχη ελληνική γραμματεία. Αυτή την καθολική συγκέντρωση του πνευματικού πλούτου της τότε γνωστής ανθρωπότητας, την βάσισαν στην υποδομή της καθαρής ελληνικής γλώσσας που άλλωστε επικρατούσε απολύτως στην εποχή τους.
Ο Ζηνόδοτος ο Εφέσιος ήταν ο πρώτος βιβλιοθηκάριος της Αλεξανδρινής βιβλιοθήκης. Αναφέρεται ως τών εν Αλεξάνδρεια βιβλιοθηκών προύστης. Έτσι, άλλωστε, αναφέρονται και όλοι οι υπεύθυνοι τής Βιβλιοθήκης, καθώς ο ορός βιβλιοφύλαξ, τον όποιο καταγράφει ο Ι.Τζέτζης στα Προλεγόμενα, κατά την πτολεμαϊκή εποχή αναφέρεται στον φύλακα αρχείου. Ασχολήθηκε ιδιαίτερα με τη μελέτη του Ομήρου και φιλοτέχνησε κριτική έκδοσή του.3 Καταγόταν από την Έφεσο και είχε για δάσκαλο τον Φιλητά από την Κω. Το λεξικό Σούδα4 ή Σουίδα ένα από τα σημαντικότερα ελληνικά λεξικά ή εγκυκλοπαίδειες το οποίο γράφτηκε τον δέκατο αιώνα αναφέρει ότι ανέλαβε ως παιδαγωγός της βασιλικής οικογένειας5 και στη συνέχεια χρίστηκε προϊστάμενος της Βιβλιοθήκης από τον Πτολεμαίο Α', θέση την οποία διατήρησε και κατά το διάστημα που ανέβηκε στον θρόνο ο μαθητής του Πτολεμαίος ο Φιλάδελφος. Ήταν πνεύμα βαθιά ερευνητικό. Μια από τις δραστηριότητές του ήταν η συλλογή σπάνιων ζώων, καθώς και η μελέτη των συνηθειών τους. Ακολούθησε ο Ευεργέτης ο Α΄ ο οποίος υπήρξε η ευτυχής συνέχεια των δύο προηγουμένων. Προσπαθώντας να διατηρήσει τα πρωτεία έναντι της ανταγωνίστριας Περγάμου, είχε οργανώσει ομάδα ελέγχου των βιβλίων ταξιδιωτών και πλοιοκτητών, όσων πλοίων κατέπλεαν στην Αλεξάνδρεια . Τα κάτεσχε και απέδιδε στους κατόχους τους αντίγραφα. Με αυτό το σκοπό είχε συγκροτηθεί ειδική ομάδα ταχυγράφων-αντιγραφέων.
Για τον Ζηνόδοτο δεν γνωρίζουμε τίποτα σχετικό με την συμβολή του στη Βιβλιοθήκη, παρά μόνο, σύμφωνα με τη Σούδα, ότι είναι ο πρώτος φιλόλογος στον κύκλο του Μουσείου που ανέλαβε να φέρει σε πέρας μια ολοκληρωμένη κριτική έκδοση του Ομήρου. Αλλά, στα Προλεγόμενα του Iωάννη Τζέτζη6, τον δωδέκατο αιώνα, αναδύεται και πάλι το πρόβλημα της πρώτης έκδοσης των ομηρικών επών, που είχε ως πρωταγωνιστή τον Πεισίστρατο, ενώ είχαν περάσει ήδη τριακόσια χρόνια από την εποχή του ως τον Ζηνόδοτο. Εν τούτοις, δεν είμαστε σε θέση να προσδιορίσουμε ακριβώς την έκταση και τη φύση των εργασιών του Ζηνοδότου στον Όμηρο, ούτε και από τα Προλεγόμενα:
τάς δέ σκηνικάς Αλέξανδρος τε, ώς έλθην ειπών, και Λυκόφρων διωρθώσαντο, τάς δέ ποιητικάς Ζηνόδοτος πρώτον καί ύστερον Άρίσταρχος διωρθώσαντο.
Όμως, δεν αποκλείεται να υπήρξε ο πρώτος διορθωτής των ομηρικών επών, αν κρίνουμε και από τις φιλολογικές παρεμβάσεις του Αρίσταρχου, αργότερα, ο οποίος απέρριπτε ομηρικές λέξεις από την έκδοση του Ζηνοδότου. Επί πλέον, στα πλαίσια των φιλολογικών ανταγωνισμών, είχε υποστηριχθεί ότι τον έκτο αιώνα π.Χ., ο Ζηνόδοτος είχε στη διάθεσή του το «αττικό»7 χειρόγραφο, πιθανά το επίσημο κείμενο του Ομήρου που ακολουθούσαν πιστά οι ραψωδοί κατά τη διάρκεια των απαγγελιών τους στις εορτές των Παναθηναίων και το οποίο χρησιμοποίησε πρωτίστως στην έκδοσή του, γεγονός που απέκρυψαν οι Αλεξανδρινοί φιλόλογοι για λόγους υστεροφημίας. Ωστόσο, δεν υπήρξε απολύτως καμιά μαρτυρία στα έργα της αρχαίας Λογοτεχνίας για ένα «αττικό» κείμενο του έκτου αιώνα, κοινά αποδεκτό στον ελληνικό κόσμο8. Έτσι, ή παλαιότερη γνωστή έκδοση του Ομήρου παραμένει εκείνη του Αντιμάχου από τον Κολοφώνα, που χρονολογείται στα τέλη του 5ου αιώνα π.Χ. Άλλωστε από την παπυρική πτολεμαϊκή παράδοση συμπεραίνουμε τον τρόπο με τον όποιο προσέγγισε ο Ζηνόδοτος τον Όμηρο, καθώς γνωρίζουμε ότι είχε στα χέρια του έναν μεγάλο αριθμό αντιγράφων που προέρχονταν από διάφορες πόλεις, και της περιφέρειας, όπως από τη Σινώπη, τη Χίο, τη Μασσαλία και το Άργος. Από αυτά, επέλεξε το καταλληλότερο για να αποτελέσει τη βάση του φιλολογικού του εγχειρήματος και προχώρησε παραβάλλοντας τα χωρία που έχρηζαν διόρθωσης, απαλείφοντας ακόμη και ολόκληρους στίχους, για να καταλήξει στη Ζηνοδότειου έκδοση. Την ίδια στιγμή που οι συνάδελφοί του μετέφραζαν τις τραγωδίες και τις κωμωδίες, ο Ζηνόδοτος ασχολήθηκε με τον Όμηρο. Εξέδωσε τη Διόρθωση καθώς και το Γλωσσάριο της Ιλιάδας και της Οδύσσειας ενώ απέρριψε τους Ομηρικούς Ύμνους ως μεταγενέστερους. Ο Ζηνόδοτος είναι πρωτοπόρος ενός νέου τρόπου μελέτης των ελλήνων κλασικών συγγραφέων. Έδωσε ιδιαίτερη σημασία στα κριτήρια της εσωτερικής συνοχής. Μετά τον θάνατό του, στη θέση του προϊσταμένου της Βιβλιοθήκης τοποθετήθηκε ο Απολλώνιος ο Ρόδιος ο οποίος γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια, μεταξύ του 295 και 290 π.Χ και ονομάστηκε έτσι επειδή πέρασε το μεγαλύτερο διάστημα της ζωής του στη Ρόδο. Οι μαθητές του όπως ο Αρίσταρχος από τη Σαμοθράκη και ο Αριστοφάνης ο Βυζάντιος που είχε σπουδάσει κοντά στον Ζηνόδοτο και τον Καλλίμαχο. συμπλήρωσαν στη συνέχεια το έργο του.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
Για την Βιβλιοθήκη της Αλεξανδρείας:
α. Η επιστολή του Ιουδαίου ελληνιστή Αριστέα που συντάχθηκε περί το 160 π.Χ.
β. Ο Στράβων (1ος αι. π.Χ.).
γ. Ο Έλλην χριστιανός και ιατρός Γαληνός (2ος αι. μ.Χ.) (2)
δ. Αυτόπτες εκκλησιαστικοί συγγραφείς όπως ο Επιφάνιος και ο Αφθόνιος (4ος αι. μ.Χ.).
ε. Ο Ιωάννης Τζέτζης (12ος αι. μ.Χ.)
Για τον Ζηνόδοτο, βλ.
-Westermann , A., Vitarium Scriptores Graeci, Brunsvigae 1845, σελ.369.
Για την εργασία του Ζηνοδότου πάνω στον Όμηρο, βλ.
Κωνσταντίνος, Σπ.Στάικος Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗΣ ΣΤΟΝ ΔΥΤΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ «από τον Μίνωα στην Κλεοπάτρα», ΚΟΤΙΝΟΣ, ΑΘΗΝΑ 2002.
Pfeiffer, R.P., Callimacchus, 2 τομ.Oxford . Clarendon Press, 1949-1953.
Ιστορία της Κλασσικής Φιλολογίας. Από των Αρχών μέχρι του τέλους των Ελληνιστικών Χρόνων, μτφρ. Π.Ξένος, Αθήνα, Ακαδημία Αθηνών.
Βιογραφία
Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια Γιοβάνη, εκδ.Χ.Γιοβάνη, Αθήνα 1978.
Kaibel, G., « Die Prolegomena Περί Κωμωδίας», QGGZ ; nea seira, 2,4 (1898), 4.
Άγαλμα του Πτολεμαίου του Β που βρισκόταν αρχικά στην πόρτα του Φάρου της Αλεξάνδρειας που περισυλλέχθηκε από τη θάλασσα, και έκτοτε βρίσκεται μπροστά στην Αλεξανδρινή Βιβλιοθήκη.
Θα στείλω ηλεκτρονικά και άλλες 2 ή τρεις φωτογραφίες
1 Κωνσταντίνος, Σπ.Στάικος Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗΣ ΣΤΟΝ ΔΥΤΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ «από τον Μίνωα στην Κλεοπάτρα», ΚΟΤΙΝΟΣ, ΑΘΗΝΑ 2002, σελ.157.
2 Αφού μετέφερε την σορό του Αλέξανδρου στην Αλεξάνδρεια και ανήγειρε σχετικό μαυσωλείο. Πέθανε το 283 π.Χ.
3 Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια Γιοβάνη, εκδ. Χ.Γιοβάνη, Αθήνα 1978.
4 Το Σούδα εκδόθηκε με κριτικά σχόλια από την Δανή Άντα Άντλερ (Ληψία, 1928-1938). Ενώ στην Ελλάδα την έκδοσή του επιμελήθηκε πριν λίγα χρόνια ο καθηγητής βυζαντινής φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ Βασίλειος Κατσαρός.
5 Την εποχή εκείνη, για να γίνει κανείς βιβλιοθηκάριος έπρεπε να είναι διδάσκαλος της βασιλικής οικογένειας
6 Kaibel, G., « Die Prolegomena Περί Κωμωδίας», QGGZ ; nea seira, 2,4 (1898), 4.
7 Το «αττικό» χειρόγραφο ήταν πιθανά το επίσημο κείμενο του Ομήρου το όποιο ακολουθούσαν πιστά οι ραψωδοί κατά τη διάρκεια των απαγγελιών τους στις εορτές των Παναθηναίων.
8 Έτσι, ή παλαιότερη γνωστή έκδοση του Ομήρου παραμένει εκείνη του Αντιμάχου από τον Κολοφώνα, που χρονολογείται στα τέλη του 5ου αιώνα π.Χ.
Τετάρτη 8 Οκτωβρίου 2008
ΚΑΙΝΟΤΟΜΕΣ ΔΡΑΣΕΙΣ
Μετά από τις φοβερές πυρκαγιές που ξέσπασαν στην χώρα μας, όταν επέστρεψα στην Βιβλιοθήκη του Πειραματικού Λυκείου της Ευαγγελικής Σχολής Σμύρνης, δημιουργήσαμε περιβαλλοντική ομάδα με θέμα Το Δάσος ζει. Οι μαθητές της ομάδας μας, Μάριος Βλάχος και Μιχάλης Δανάμπασης ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένοι, συνέλεξαν πλούσιο φωτογραφικό υλικό.
ΤΑΡΤΟΥΦΟΣ
TΑΡΤΟΥΦΟΣ
Ταρτούφος
Της Ευτυχίας Νικολακοπούλου
Δρ Ελληνικής και ΓαλλικήςΦιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών
Σηνοθεσία: Θύμιος Καρακατσάνης.
Πρωταγωνιστούν: Θύμιος Καρακατσάνης - Κώστας Βουτσάς, Τάκης Παπαματθαίου, Ελευθερία Ρήγου, Βασίλης Κούκουρας, Αλεξάνδρα Καρακατσάνη, Φιλίτσα Καλογεράκου κ.ά.
Την κλασική κωμωδία «Ταρτούφος» του Μολιέρου σε σκηνοθεσία Θύμιου Καρακατσάνη, την Πέμπτη 11 Σεπτεμβρίου 2008, στο Θεατρο Αλσους Νέας Σμύρνης». Συμπρωταγωνιστούν οι Θύμιος Καρακατσάνης και Κώστας Βουτσάς. Μαζί τους γνωστοί ηθοποιοί του θεάτρου και της τηλεόρασης.
Ο Ταρτούφος είναι ένας ψευτο-ευσεβής απατεώνας που ύπουλα χρησιμοποιεί την «αρετή» για να κυριαρχήσει στη ζωή του Οργκόν. Κατά τη διάρκεια της παράστασης μέχρι σχεδόν το τέλος της προσπαθεί διαρκώς να κερδίσει την εμπιστοσύνη του Οργκόν και στη συνέχεια ολόκληρη την περιούσια και τη γυναίκα του, την οποία έχει βαθιά ερωτευτεί. Πριν από τη λήξη, ακριβώς στο σημείο όπου φαίνεται να κορυφώνεται η νίκη της υποκρισίας του Ταρτούφου, αποκαλύπτεται η ραδιουργική του δράση και ξεσκεπάζεται. Σαν από μηχανής θεός, έρχεται η Δικαιοσύνη με την παρέμβαση του βασιλιά, για να επιφέρει την τάξη εξουδετερώνοντάς τον με την φυλάκιση.
Η παράσταση του Ταρτούφου ήταν από τις μεγαλύτερες επιτυχίες που γνώρισε το γαλλικό θέατρο. Παίχτηκε 77 φορές όσο ζούσε ο Μολιέρος και, από το θάνατό του έως το 1960, 2.654 φορές στην Κομεντί Φρανσέζ εκτός από τα άλλα θέατρα σημειώνοντας το μεγαλύτερο αριθμό παραστάσεων από όλα τα κλασικά έργα.
Ανά τους καιρούς τα διάφορα θεατρικά έργα που γράφτηκαν με πρότυπο τον Ταρτούφο είχαν μεγάλη επιτυχία διότι δημιούργησαν πρόσωπα εντελώς διαφορετικά. Για παράδειγμα, στο Κόκινο και Μαύρο 1 του Σταντάλ, ο ήρωάς Ζουλιέν Σορέλ δεν υπήρξε ποτέ ένας χυδαίος υποκριτής όπως ο Ταρτούφος. Υιοθέτησε την υποκρισία επειδή έβλεπε ότι αυτή καθοδηγεί τον κόσμο και γι αυτόν αποτελούσε ένα σύνηθες μέσο για την σωτηρία.
Το θέατρο του Μολιέρου μπορεί και σήμερα να χρησιμεύσει σαν μέσο διόρθωσης της συμπεριφοράς. Είναι ένα διασκεδαστικό, λαϊκό θέατρο που μεταφέρει συγχρόνως ένα ηθικό δίδαγμα. Διότι, ας μην το ξεχνάμε, σήμερα αυτό που ενδιαφέρει το κοινό δεν είναι οι λογοτεχνικές αρετές του Μολιέρου αλλά μάλλον το μήνυμα που μεταφέρει το έργο.
Ποιο είναι άραγε το ενδιαφέρον του ανεβάσματος μιας Μολιερικής παράστασης στα χρόνια μας; Ο Ταρτούφος, είναι ουσιαστικά το έργο εκείνο που όλοι θυμόμαστε περισσότερο απ’ όλα τα άλλα έργα του Μολιέρου, γιατί βασικά είναι εκείνο που μας προβληματίζει περισσότερο πάνω στη ζωή και την αξία της. Αν διατηρεί ως τις μέρες μας αστείρευτο το ενδιαφέρον του θεατή είναι διότι έχει υποστεί διάφορες προσαρμογές. Αναθεωρήθηκε και διορθώθηκε έτσι ώστε να ανταποκρίνεται στις ανάγκες της σύγχρονης πραγματικότητας. Η επικαιρότητα του έργου συνίσταται στο ότι και σήμερα ο Ταρτούφος μπορεί να παρουσιάσει τα προβλήματά της σύγχρονης εποχής όπως λόγου χάριν τα αιρετικά κινήματα, την επίδραση της εκκλησίας στους αδύναμους, τα προσωπικά συμφέροντα κάποιων ανθρώπων και τελικά, ένα αισχροκερδή που κρύβεται πίσω από τη μάσκα του ευσεβούς.
Παρόλα αυτά η διάδοσή του χρειάζεται προσοχή. Κι αυτό, γιατί μία χαριτωμένη ή και γλαφυρή μεταφορά δεν θα ήταν αρκετή για να μεταφέρει στους συγχρόνους μας το κλίμα που είχε δημιουργηθεί με τη Σύνοδο της Θείας Μετάληψης και τις αδιάκοπες επιβλαβείς επανεμφανίσεις της μέσα στην πολιτική ιστορία της Γαλλίας.
Στη σημερινή κοινωνία υπάρχουν Ταρτούφοι αλλά όχι όπως ο ήρωας του Μολιέρου. Ο Ταρτούφος είναι μεν διαχρονικός γενικά ως προς τις ιδιαιτερότητες του χαρακτήρα που ενσαρκώνει, αλλά δεν μπορεί να είναι τόσο σύγχρονος ο ρόλος του ούτε και ο τόπος δράσης του. Γι’ αυτό τις περισσότερες φορές στα διάφορα κράτη προσαρμόζεται η ερμηνεία του, ανάλογα με τα πολιτικά και κοινωνικά δεδομένα του τόπου.
Το πρόσωπο του Ταρτούφου έχει καθιερωθεί στη συνείδησή μας σαν ένας άνθρωπος που υπήρξε στην πραγματικότητα, και αυτός είναι ο κύριος λόγος που έγινε ένας τύπος, αλλά παρόλα αυτά δεν υπάρχει πια το αρχικό μολιερικό πρόσωπό του. Είναι λοιπόν άτοπο και υπερβολικό να τον ταυτίζουμε με πρόσωπα της εποχής μας. Επομένως χρειάζεται να δούμε το έργο, σαν μια ωραία ζωντανή, εμπεριστατωμένη, παραδειγματική, ακόμα και κωμική θα μπορούσε να πει κανείς, σελίδα της ιστορίας - αλλά που παραμένει πάντοτε μια σελίδα του παρελθόντος και που δεν παριστάνει πια ευθέως κανένα πρόσωπο και καμία ραδιουργία, θρησκευτική ή άλλη. Βλέπει κανείς ότι το ηθικό πολιτικό και κοινωνικό πλαίσιο του Ταρτούφου, είναι μετατοπισμένο σε σχέση με την ιδεολογία του χρόνου και έρχεται σε μερική ρήξη με την παράδοση. Φαίνεται λοιπόν δύσκολο να καταστεί αναβιώσιμο στις ημέρες μας το σκάνδαλο που προκάλεσε ο Ταρτούφος και που συγκλόνισε ένα μέρος της γαλλικής κοινωνίας και έφθασε στο σημείο να βάλει τον βασιλιά τον ίδιο σε μια λεπτή κατάσταση αντιμέτωπο με τους αριστοκράτες και τους ανθρώπους της εκκλησίας ώστε να καταργήσει αυτή την παράσταση, ακόμη και αν κάποια σύγχρονα και διάσημα παραδείγματα καταδεικνύουν ότι η λογοκρισία γίνεται και σήμερα. Αν ο σημερινός θεατής επιζητά να δει το πρόσωπο του Ταρτούφου, επιμένει άστοχα, διότι ο ρόλος του δεν μπορεί να είναι ο ίδιος. Στις μέρες μας οι Ταρτούφοι, δηλαδή οι υποκριτές, έχουν πολλαπλασιαστεί σε διάφορα επίπεδα, όπως σε πολιτικό, θρησκευτικό, κοινωνικό και οικογενειακό. Το κοινό χαρακτηριστικό τους είναι η υποκρισία και η απάτη.
Της Ευτυχίας Νικολακοπούλου
Δρ Ελληνικής και ΓαλλικήςΦιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών
Σηνοθεσία: Θύμιος Καρακατσάνης.
Πρωταγωνιστούν: Θύμιος Καρακατσάνης - Κώστας Βουτσάς, Τάκης Παπαματθαίου, Ελευθερία Ρήγου, Βασίλης Κούκουρας, Αλεξάνδρα Καρακατσάνη, Φιλίτσα Καλογεράκου κ.ά.
Την κλασική κωμωδία «Ταρτούφος» του Μολιέρου σε σκηνοθεσία Θύμιου Καρακατσάνη, την Πέμπτη 11 Σεπτεμβρίου 2008, στο Θεατρο Αλσους Νέας Σμύρνης». Συμπρωταγωνιστούν οι Θύμιος Καρακατσάνης και Κώστας Βουτσάς. Μαζί τους γνωστοί ηθοποιοί του θεάτρου και της τηλεόρασης.
Ο Ταρτούφος είναι ένας ψευτο-ευσεβής απατεώνας που ύπουλα χρησιμοποιεί την «αρετή» για να κυριαρχήσει στη ζωή του Οργκόν. Κατά τη διάρκεια της παράστασης μέχρι σχεδόν το τέλος της προσπαθεί διαρκώς να κερδίσει την εμπιστοσύνη του Οργκόν και στη συνέχεια ολόκληρη την περιούσια και τη γυναίκα του, την οποία έχει βαθιά ερωτευτεί. Πριν από τη λήξη, ακριβώς στο σημείο όπου φαίνεται να κορυφώνεται η νίκη της υποκρισίας του Ταρτούφου, αποκαλύπτεται η ραδιουργική του δράση και ξεσκεπάζεται. Σαν από μηχανής θεός, έρχεται η Δικαιοσύνη με την παρέμβαση του βασιλιά, για να επιφέρει την τάξη εξουδετερώνοντάς τον με την φυλάκιση.
Η παράσταση του Ταρτούφου ήταν από τις μεγαλύτερες επιτυχίες που γνώρισε το γαλλικό θέατρο. Παίχτηκε 77 φορές όσο ζούσε ο Μολιέρος και, από το θάνατό του έως το 1960, 2.654 φορές στην Κομεντί Φρανσέζ εκτός από τα άλλα θέατρα σημειώνοντας το μεγαλύτερο αριθμό παραστάσεων από όλα τα κλασικά έργα.
Ανά τους καιρούς τα διάφορα θεατρικά έργα που γράφτηκαν με πρότυπο τον Ταρτούφο είχαν μεγάλη επιτυχία διότι δημιούργησαν πρόσωπα εντελώς διαφορετικά. Για παράδειγμα, στο Κόκινο και Μαύρο 1 του Σταντάλ, ο ήρωάς Ζουλιέν Σορέλ δεν υπήρξε ποτέ ένας χυδαίος υποκριτής όπως ο Ταρτούφος. Υιοθέτησε την υποκρισία επειδή έβλεπε ότι αυτή καθοδηγεί τον κόσμο και γι αυτόν αποτελούσε ένα σύνηθες μέσο για την σωτηρία.
Το θέατρο του Μολιέρου μπορεί και σήμερα να χρησιμεύσει σαν μέσο διόρθωσης της συμπεριφοράς. Είναι ένα διασκεδαστικό, λαϊκό θέατρο που μεταφέρει συγχρόνως ένα ηθικό δίδαγμα. Διότι, ας μην το ξεχνάμε, σήμερα αυτό που ενδιαφέρει το κοινό δεν είναι οι λογοτεχνικές αρετές του Μολιέρου αλλά μάλλον το μήνυμα που μεταφέρει το έργο.
Ποιο είναι άραγε το ενδιαφέρον του ανεβάσματος μιας Μολιερικής παράστασης στα χρόνια μας; Ο Ταρτούφος, είναι ουσιαστικά το έργο εκείνο που όλοι θυμόμαστε περισσότερο απ’ όλα τα άλλα έργα του Μολιέρου, γιατί βασικά είναι εκείνο που μας προβληματίζει περισσότερο πάνω στη ζωή και την αξία της. Αν διατηρεί ως τις μέρες μας αστείρευτο το ενδιαφέρον του θεατή είναι διότι έχει υποστεί διάφορες προσαρμογές. Αναθεωρήθηκε και διορθώθηκε έτσι ώστε να ανταποκρίνεται στις ανάγκες της σύγχρονης πραγματικότητας. Η επικαιρότητα του έργου συνίσταται στο ότι και σήμερα ο Ταρτούφος μπορεί να παρουσιάσει τα προβλήματά της σύγχρονης εποχής όπως λόγου χάριν τα αιρετικά κινήματα, την επίδραση της εκκλησίας στους αδύναμους, τα προσωπικά συμφέροντα κάποιων ανθρώπων και τελικά, ένα αισχροκερδή που κρύβεται πίσω από τη μάσκα του ευσεβούς.
Παρόλα αυτά η διάδοσή του χρειάζεται προσοχή. Κι αυτό, γιατί μία χαριτωμένη ή και γλαφυρή μεταφορά δεν θα ήταν αρκετή για να μεταφέρει στους συγχρόνους μας το κλίμα που είχε δημιουργηθεί με τη Σύνοδο της Θείας Μετάληψης και τις αδιάκοπες επιβλαβείς επανεμφανίσεις της μέσα στην πολιτική ιστορία της Γαλλίας.
Στη σημερινή κοινωνία υπάρχουν Ταρτούφοι αλλά όχι όπως ο ήρωας του Μολιέρου. Ο Ταρτούφος είναι μεν διαχρονικός γενικά ως προς τις ιδιαιτερότητες του χαρακτήρα που ενσαρκώνει, αλλά δεν μπορεί να είναι τόσο σύγχρονος ο ρόλος του ούτε και ο τόπος δράσης του. Γι’ αυτό τις περισσότερες φορές στα διάφορα κράτη προσαρμόζεται η ερμηνεία του, ανάλογα με τα πολιτικά και κοινωνικά δεδομένα του τόπου.
Το πρόσωπο του Ταρτούφου έχει καθιερωθεί στη συνείδησή μας σαν ένας άνθρωπος που υπήρξε στην πραγματικότητα, και αυτός είναι ο κύριος λόγος που έγινε ένας τύπος, αλλά παρόλα αυτά δεν υπάρχει πια το αρχικό μολιερικό πρόσωπό του. Είναι λοιπόν άτοπο και υπερβολικό να τον ταυτίζουμε με πρόσωπα της εποχής μας. Επομένως χρειάζεται να δούμε το έργο, σαν μια ωραία ζωντανή, εμπεριστατωμένη, παραδειγματική, ακόμα και κωμική θα μπορούσε να πει κανείς, σελίδα της ιστορίας - αλλά που παραμένει πάντοτε μια σελίδα του παρελθόντος και που δεν παριστάνει πια ευθέως κανένα πρόσωπο και καμία ραδιουργία, θρησκευτική ή άλλη. Βλέπει κανείς ότι το ηθικό πολιτικό και κοινωνικό πλαίσιο του Ταρτούφου, είναι μετατοπισμένο σε σχέση με την ιδεολογία του χρόνου και έρχεται σε μερική ρήξη με την παράδοση. Φαίνεται λοιπόν δύσκολο να καταστεί αναβιώσιμο στις ημέρες μας το σκάνδαλο που προκάλεσε ο Ταρτούφος και που συγκλόνισε ένα μέρος της γαλλικής κοινωνίας και έφθασε στο σημείο να βάλει τον βασιλιά τον ίδιο σε μια λεπτή κατάσταση αντιμέτωπο με τους αριστοκράτες και τους ανθρώπους της εκκλησίας ώστε να καταργήσει αυτή την παράσταση, ακόμη και αν κάποια σύγχρονα και διάσημα παραδείγματα καταδεικνύουν ότι η λογοκρισία γίνεται και σήμερα. Αν ο σημερινός θεατής επιζητά να δει το πρόσωπο του Ταρτούφου, επιμένει άστοχα, διότι ο ρόλος του δεν μπορεί να είναι ο ίδιος. Στις μέρες μας οι Ταρτούφοι, δηλαδή οι υποκριτές, έχουν πολλαπλασιαστεί σε διάφορα επίπεδα, όπως σε πολιτικό, θρησκευτικό, κοινωνικό και οικογενειακό. Το κοινό χαρακτηριστικό τους είναι η υποκρισία και η απάτη.
Τετάρτη 10 Σεπτεμβρίου 2008
CURRICULUM UITAE
CURRICULUM UITAE
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ EFTYCHIA NICOLACOPOULOU ANCIENT MEMBER OF UNESCO MEMBER OF PEIREO COORDINATION ΕΥΤΥΧΙΑ ΚΩΝ. ΝΙΚΟΛΑΚΟΠΟΥΛΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΡΙΑ ΜΕΣΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ ΔΡ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ & ΓΑΛΛΙΚΗΣ ΦΙΛΟΛΟΓΙΑΣ ΠΑΡΕΔΡΟ ΜΕΛΟΣ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΪΚΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ MEΛΟΣ ΤΗΣ UNESCO ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΚΑΙ ΝΗΣΩΝ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΟ ΕΝΙΑΙΟ ΜΗΤΡΩΟ ΚΥΡΙΟΥ ΔΙΔΑΚΤΙΚΟΥ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ ΤΟΥ ΕΚΔΔΑ ΝΙΚΟΛΑΚΟΠΟΥΛΟΥ ΕΥΤΥΧΙΑ, Διδάκτωρ 1. ΤΙΤΛΟΙ ΣΠΟΥΔΩΝ - Διδακτορικό Δίπλωμα, στην Ελληνική και Γαλλική Φιλολογία, Πανεπιστήμιο Αθηνών, Τμήμα Γαλλικής Φιλολογίας.( Μάιος 2003). Θέμα Διδακτορικής Διατριβής: «Συγκρούσεις Λογικής και Φαντασίας στους ήρωες του Μολιέρου». - Μεταπτυχιακό Δίπλωμα, (D.E.A) στην Γαλλική Λογοτεχνία και Πολιτισμό, Πανεπιστήμιο της Σορβόννης Paris IV, (Σεπτέμβριος 1991-Σεπτέμβριος 1993). - Μεταπτυχιακό Δίπλωμα Παιδαγωγικής (D.P.F.E ή F.L.E), Πανεπιστήμιο της Νέας Σορβόννης Paris III, (Σεπτέμβριος 1980-Ιούνιος 1981). - Πτυχίο, Γαλλικής Φιλολογίας (Maitrise), Πανεπιστήμιο της Νέας Σορβόννης Paris III, (Σεπτέμβριος 1978-Σεπτέμβριος 1982. 2.ΔΙΔΑΚΤΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ · 2007-2008: Υπεύθυνη της Σχολικής Βιβλιοθήκης, Ενιαίο Πειραματικό Λύκειο της Ευαγγελικής Σχολής Σμύρνης · 2006-2007:Καθηγήτρια Γαλλικής Φιλολογίας στο Γυμνάσιο της Ευαγγελικής Σχολής Σμύρνης · 2005-2006:Καθηγήτρια Γαλλικής Φιλολογίας στο Γυμνάσιο της Ευαγγελικής Σχολής Σμύρνης. · 2003-2005: με απόσπαση στο Πανεπιστήμιο του Πειραιά, διδασκαλία γαλλικής γλώσσας στο τμήμα στο Τμήμα Στατιστικής και Ασφαλιστικής Επιστήμης και Διεθνών Ευρωπαϊκών Σπουδών. · 1999-2003: Καθηγήτρια Γαλλικής Φιλολογίας στο Γυμνάσιο της Ευαγγελικής Σχολής Σμύρνης. · 1990-2004: Σε διάφορα Γυμνάσια και Λύκεια Μέσης Εκπαίδευσης. · 2004-2005: διενέργεια φροντιστηριακών σεμιναρίων του μαθήματος του ΚΠΓ στο Πανεπιστήμιο του Πειραιά. · 2003-2005: Επίβλεψη μιας σειράς φοιτητικών εργασιών με θέμα : «Δομές Ευρωπαϊκής Ένωσης». · 2003-2005: διδασκαλία της Γαλλικής Γλώσσας στη Σχολή Δημόσιας Διοίκησης του Υπουργείου Εσωτερικών. · Διδασκαλία της Γαλλικής Ορολογίας στις Διεθνείς Σχέσεις, τους Ευρωπαϊκούς Θεσμούς και στην Διεθνή & Ευρωπαϊκή Πολιτική & Οικονομία Βιβλία Συγκρούσεις Λογικής και φαντασίας στο θέατρο του Μολιέρου (Εκδόσεις Σμπίλιας, Πειραιάς 2004). ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΠΕΙΡΑ ΚΑΙ ΔΡΑΣΗ Διδακτικά Εγχειρίδια · Συγκριτική μελέτη της Ελληνικής και Γαλλικής Φωνητικής με Παιδαγωγικές εφαρμογές (Παρίσι 1982, Βιβλιοθήκη ΕΚΔΔΑ). · Δομές Ευρωπαϊκής Ένωσης (Βιβλιοθήκη ΕΚΔΑΑ, 2004). · Εφαρμογές φωνητικής στην παραγωγή του γραπτού λόγου. · Αρθρα σε επιστημονικά περιοδικά όπως. ΕΡΕΥΝΑΣ, ΟΜΠΡΕΛΑ,ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΜΕΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ< ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΗ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ, ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ. 2000- 2008 Τακτική συνεργασία με το περιοδικό ΟΜΠΡΕΛΑ, και ανήκει στη συντακτική του ομάδα κατόπιν προτάσεως του Εκδότη Διευθυντή κ. Μάκη Αποστολάτου. ΚΑΙΝΟΤΟΜΕΣ ΔΡΑΣΤΡΙΟΤΗΤΕΣ Συμμετοχές σε εξωσχολικά προγράμματα καθώς και σε προγράμματα ΣΕΠ και άλλες καινοτόμες δραστηριότητες (π.χ, Προγράμματα ΣΕΠ, Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης, Οργάνωση και αξιοποίηση υλικοτεχνικών υποδομών εκπαίδευσης (εργαστήρια,projector). ΣΕΜΙΝΑΡΙΑ ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΑ 1.α ΦΩΝΗΤΙΚΗΣ Πανεπιστήμιο της Σορβόννης Ινστιτούτο Φωνητικής 1980/1981 1.β ΜΕΘΟΔΟΛΟΓΙΑ ΔΙΔΑΚΤΙΚΗΣ ΤΗΣ ΓΑΛΛΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ ΣΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ, Πανεπιστήμιο της Νέας Σορβόννης 1981/1982. 1981: Στα πλαίσια του (D.P.F.E Diplôme de Professeur de Français à l’Εtranger)-Δίπλωμα Καθηγητού Γαλλικών στο Εξωτερικό-, συμμετείχε στα εξής θεωρητικά και μεθοδολογικά μαθήματα:(Στοιχεία ψυχο-γλωσσικά και κοινονιο-γλωσσικά, -Μεθοδολογία φωνητικής επιδιορθώσεως,-Κατάρτηση στη μεθοδολογία της οπτικοακουστικής,-Μεθοδολογία διδασκαλίας των Γαλλικών σαν Ξένη γλώσσα στα διάφορα επίπεδα εκμαθήσεως (αρχάριος, μiσοαρχάριος, προχωρημένος),-Ανάλυση και χρήση αυθεντικών εγγράφων, μη λογοτεχνικών, -Μελέτη περιπτώσεων και επεξεργασία εκπαιδευτικών προγραμμάτων. -Μεθοδολογία της λογοτεχνίας. Παρακολούθησε επίσης τάξεις ξένων σπουδαστών σε διάφορα επίπεδα εκμαθήσεως και ανέλαβε τάξεις υπό την καθοδήγηση ενός παιδαγωγικού συμβούλου στο πλαίσιο της πρακτικής μετεκπαιδεύσεως καταρτίσεως (8 ώρες επί 12 εβδομάδες). 2. ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ 1992/1993 a) Fiction et philosophie (XVIII siècle). Mr Jean Dagen. b) Le merveilleux classique Mr Philippe Sellier. 3.ΘΕΑΤΡΟΛΟΓΙΑΣ 1992-2002 ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΣΗΜΕΙΟΛΟΓΙΑΣ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ Παρακολούθησε σεμινάρια θεατρολογίας με την Μαρίκα Θωμαδάκη 4. ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΗΣ 1996,με θέμα «Το ρέμα του Γερουλάνου» ΚΕΝΤΡΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ ΑΡΓΥΡΟΥΠΟΛΗΣ 2006 , με θέμα «Περιβαλλοντική Εκπαίδευση -Eκπαίδευση για την Αειφορία από τη θεωρία στην πράξη» 7,8,9,10 Δεκεμβρίου 2006 ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΚΗΣ 2006 ΙΝΕΠ, ΒΑΣΙΚΕΣ Αρχές Η/Υ , 75 ώρες · ΣΕΜΙΝΑΡΙΑ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΟΝΟΜΙΑΣ 2007 ΙΝΕΠ ΑΘΗΝΩΝ Αρχές Προστασίας Υλικού Βιβλιοθηκών 17/3/2008-21/3/2008 35 ώρες · 2008 ΠΙΝΕΠ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ Διαχείρηση σχολικών Βιβλιοθηκών, 35 ώρες 26/5/2008-30/5/2008 · 2008 ΙΝΕΠ ΑΘΗΝΩΝ Παραδοσιακές και Ψηφιακές Μέθοδοι Υλοποίησης Εκπαιδευτικών Προγραμμάτων στις Βιβλιοθήκες. 2/6/2008-06/6/2008 Βιβλιοθήκες και Διαδίκτυο 23/6/2008-27/6/2008 ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕ ΤΟ 5 ΔΙΕΘΝΕΣ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΜΕ ΘΕΜΑ : «ΣΧΕΔΙΑΖΟΝΤΑΣ ΤΙΣ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΕΣ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ» 10-11 IOYNIOY 2008 ΣΤΟ ΑΜΦΙΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ ΕΡΕΥΝΩΝ (ΕΙΕ) 7. ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΑ 1980/1981 : Τηλεόραση Université de Paris III, 1 χρόνο. 1980/1981 : Σινεμά- Φωτογραφία Université de Paris III,1980/1981, 1 χρόνο. · ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΑ ΣΧΟΛΙΚΕΣ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ 2006/2007 Υπεύθυνη για την υλοποίηση του Προγράμματος Περιβαλλοντικής σε μαθητές Γυμνασίου με θέμα «Το νερό ως πηγή ζωής» 2007/2008 Υπεύθυνη για την υλοποίηση του Προγράμματος Περιβαλλοντικής σε μαθητές Γυμνασίου με θέμα «Το δάσος ζει» ΞΕΝΕΣ ΓΛΩΣΣΕΣ Γαλλικά άριστη γνώση σε επίπεδο φυσικού ομιλητή. Αγγλικά Αρκετά καλά. Ιταλικά Αρκετά καλά. ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΚΗ Είναι απολύτως εξοικειωμένη με τη χρήση λογισμικού Office 2000 (Word, Excel, Powerpoint, Outlook, Access), με το λειτουργικό σύατημα καθώς και με το χώρο του Internet. Άλλες Επαγγελματικές-Διδακτικές Δραστηριότητες Η κ.Νικολακοπούλου έχει διδάξει α)Γαλλική Γλώσσα σε αλλοδαπούς φοιτητές στο Πανεπιστήμιο PARIS III, κατά το έτος 1981. β) Γαλλική Γλώσσα στο Ελληνοαμερικανικό Κολλέγιο Αθηνών. γ) Γαλλική Γλώσσα και Πολιτισμό από το 1987-1990 στο Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών.
Να Διαγραφεί ΆκυροΑκύρωση
_uacct="UA-18003-7";
_uanchor=1;
_ufsc=false;
urchinTracker();
_uff=0;
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ EFTYCHIA NICOLACOPOULOU ANCIENT MEMBER OF UNESCO MEMBER OF PEIREO COORDINATION ΕΥΤΥΧΙΑ ΚΩΝ. ΝΙΚΟΛΑΚΟΠΟΥΛΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΡΙΑ ΜΕΣΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ ΔΡ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ & ΓΑΛΛΙΚΗΣ ΦΙΛΟΛΟΓΙΑΣ ΠΑΡΕΔΡΟ ΜΕΛΟΣ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΪΚΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ MEΛΟΣ ΤΗΣ UNESCO ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΚΑΙ ΝΗΣΩΝ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΟ ΕΝΙΑΙΟ ΜΗΤΡΩΟ ΚΥΡΙΟΥ ΔΙΔΑΚΤΙΚΟΥ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ ΤΟΥ ΕΚΔΔΑ ΝΙΚΟΛΑΚΟΠΟΥΛΟΥ ΕΥΤΥΧΙΑ, Διδάκτωρ 1. ΤΙΤΛΟΙ ΣΠΟΥΔΩΝ - Διδακτορικό Δίπλωμα, στην Ελληνική και Γαλλική Φιλολογία, Πανεπιστήμιο Αθηνών, Τμήμα Γαλλικής Φιλολογίας.( Μάιος 2003). Θέμα Διδακτορικής Διατριβής: «Συγκρούσεις Λογικής και Φαντασίας στους ήρωες του Μολιέρου». - Μεταπτυχιακό Δίπλωμα, (D.E.A) στην Γαλλική Λογοτεχνία και Πολιτισμό, Πανεπιστήμιο της Σορβόννης Paris IV, (Σεπτέμβριος 1991-Σεπτέμβριος 1993). - Μεταπτυχιακό Δίπλωμα Παιδαγωγικής (D.P.F.E ή F.L.E), Πανεπιστήμιο της Νέας Σορβόννης Paris III, (Σεπτέμβριος 1980-Ιούνιος 1981). - Πτυχίο, Γαλλικής Φιλολογίας (Maitrise), Πανεπιστήμιο της Νέας Σορβόννης Paris III, (Σεπτέμβριος 1978-Σεπτέμβριος 1982. 2.ΔΙΔΑΚΤΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ · 2007-2008: Υπεύθυνη της Σχολικής Βιβλιοθήκης, Ενιαίο Πειραματικό Λύκειο της Ευαγγελικής Σχολής Σμύρνης · 2006-2007:Καθηγήτρια Γαλλικής Φιλολογίας στο Γυμνάσιο της Ευαγγελικής Σχολής Σμύρνης · 2005-2006:Καθηγήτρια Γαλλικής Φιλολογίας στο Γυμνάσιο της Ευαγγελικής Σχολής Σμύρνης. · 2003-2005: με απόσπαση στο Πανεπιστήμιο του Πειραιά, διδασκαλία γαλλικής γλώσσας στο τμήμα στο Τμήμα Στατιστικής και Ασφαλιστικής Επιστήμης και Διεθνών Ευρωπαϊκών Σπουδών. · 1999-2003: Καθηγήτρια Γαλλικής Φιλολογίας στο Γυμνάσιο της Ευαγγελικής Σχολής Σμύρνης. · 1990-2004: Σε διάφορα Γυμνάσια και Λύκεια Μέσης Εκπαίδευσης. · 2004-2005: διενέργεια φροντιστηριακών σεμιναρίων του μαθήματος του ΚΠΓ στο Πανεπιστήμιο του Πειραιά. · 2003-2005: Επίβλεψη μιας σειράς φοιτητικών εργασιών με θέμα : «Δομές Ευρωπαϊκής Ένωσης». · 2003-2005: διδασκαλία της Γαλλικής Γλώσσας στη Σχολή Δημόσιας Διοίκησης του Υπουργείου Εσωτερικών. · Διδασκαλία της Γαλλικής Ορολογίας στις Διεθνείς Σχέσεις, τους Ευρωπαϊκούς Θεσμούς και στην Διεθνή & Ευρωπαϊκή Πολιτική & Οικονομία Βιβλία Συγκρούσεις Λογικής και φαντασίας στο θέατρο του Μολιέρου (Εκδόσεις Σμπίλιας, Πειραιάς 2004). ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΠΕΙΡΑ ΚΑΙ ΔΡΑΣΗ Διδακτικά Εγχειρίδια · Συγκριτική μελέτη της Ελληνικής και Γαλλικής Φωνητικής με Παιδαγωγικές εφαρμογές (Παρίσι 1982, Βιβλιοθήκη ΕΚΔΔΑ). · Δομές Ευρωπαϊκής Ένωσης (Βιβλιοθήκη ΕΚΔΑΑ, 2004). · Εφαρμογές φωνητικής στην παραγωγή του γραπτού λόγου. · Αρθρα σε επιστημονικά περιοδικά όπως. ΕΡΕΥΝΑΣ, ΟΜΠΡΕΛΑ,ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΜΕΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ< ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΗ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ, ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ. 2000- 2008 Τακτική συνεργασία με το περιοδικό ΟΜΠΡΕΛΑ, και ανήκει στη συντακτική του ομάδα κατόπιν προτάσεως του Εκδότη Διευθυντή κ. Μάκη Αποστολάτου. ΚΑΙΝΟΤΟΜΕΣ ΔΡΑΣΤΡΙΟΤΗΤΕΣ Συμμετοχές σε εξωσχολικά προγράμματα καθώς και σε προγράμματα ΣΕΠ και άλλες καινοτόμες δραστηριότητες (π.χ, Προγράμματα ΣΕΠ, Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης, Οργάνωση και αξιοποίηση υλικοτεχνικών υποδομών εκπαίδευσης (εργαστήρια,projector). ΣΕΜΙΝΑΡΙΑ ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΑ 1.α ΦΩΝΗΤΙΚΗΣ Πανεπιστήμιο της Σορβόννης Ινστιτούτο Φωνητικής 1980/1981 1.β ΜΕΘΟΔΟΛΟΓΙΑ ΔΙΔΑΚΤΙΚΗΣ ΤΗΣ ΓΑΛΛΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ ΣΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ, Πανεπιστήμιο της Νέας Σορβόννης 1981/1982. 1981: Στα πλαίσια του (D.P.F.E Diplôme de Professeur de Français à l’Εtranger)-Δίπλωμα Καθηγητού Γαλλικών στο Εξωτερικό-, συμμετείχε στα εξής θεωρητικά και μεθοδολογικά μαθήματα:(Στοιχεία ψυχο-γλωσσικά και κοινονιο-γλωσσικά, -Μεθοδολογία φωνητικής επιδιορθώσεως,-Κατάρτηση στη μεθοδολογία της οπτικοακουστικής,-Μεθοδολογία διδασκαλίας των Γαλλικών σαν Ξένη γλώσσα στα διάφορα επίπεδα εκμαθήσεως (αρχάριος, μiσοαρχάριος, προχωρημένος),-Ανάλυση και χρήση αυθεντικών εγγράφων, μη λογοτεχνικών, -Μελέτη περιπτώσεων και επεξεργασία εκπαιδευτικών προγραμμάτων. -Μεθοδολογία της λογοτεχνίας. Παρακολούθησε επίσης τάξεις ξένων σπουδαστών σε διάφορα επίπεδα εκμαθήσεως και ανέλαβε τάξεις υπό την καθοδήγηση ενός παιδαγωγικού συμβούλου στο πλαίσιο της πρακτικής μετεκπαιδεύσεως καταρτίσεως (8 ώρες επί 12 εβδομάδες). 2. ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ 1992/1993 a) Fiction et philosophie (XVIII siècle). Mr Jean Dagen. b) Le merveilleux classique Mr Philippe Sellier. 3.ΘΕΑΤΡΟΛΟΓΙΑΣ 1992-2002 ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΣΗΜΕΙΟΛΟΓΙΑΣ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ Παρακολούθησε σεμινάρια θεατρολογίας με την Μαρίκα Θωμαδάκη 4. ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΗΣ 1996,με θέμα «Το ρέμα του Γερουλάνου» ΚΕΝΤΡΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ ΑΡΓΥΡΟΥΠΟΛΗΣ 2006 , με θέμα «Περιβαλλοντική Εκπαίδευση -Eκπαίδευση για την Αειφορία από τη θεωρία στην πράξη» 7,8,9,10 Δεκεμβρίου 2006 ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΚΗΣ 2006 ΙΝΕΠ, ΒΑΣΙΚΕΣ Αρχές Η/Υ , 75 ώρες · ΣΕΜΙΝΑΡΙΑ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΟΝΟΜΙΑΣ 2007 ΙΝΕΠ ΑΘΗΝΩΝ Αρχές Προστασίας Υλικού Βιβλιοθηκών 17/3/2008-21/3/2008 35 ώρες · 2008 ΠΙΝΕΠ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ Διαχείρηση σχολικών Βιβλιοθηκών, 35 ώρες 26/5/2008-30/5/2008 · 2008 ΙΝΕΠ ΑΘΗΝΩΝ Παραδοσιακές και Ψηφιακές Μέθοδοι Υλοποίησης Εκπαιδευτικών Προγραμμάτων στις Βιβλιοθήκες. 2/6/2008-06/6/2008 Βιβλιοθήκες και Διαδίκτυο 23/6/2008-27/6/2008 ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕ ΤΟ 5 ΔΙΕΘΝΕΣ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΜΕ ΘΕΜΑ : «ΣΧΕΔΙΑΖΟΝΤΑΣ ΤΙΣ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΕΣ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ» 10-11 IOYNIOY 2008 ΣΤΟ ΑΜΦΙΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ ΕΡΕΥΝΩΝ (ΕΙΕ) 7. ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΑ 1980/1981 : Τηλεόραση Université de Paris III, 1 χρόνο. 1980/1981 : Σινεμά- Φωτογραφία Université de Paris III,1980/1981, 1 χρόνο. · ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΑ ΣΧΟΛΙΚΕΣ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ 2006/2007 Υπεύθυνη για την υλοποίηση του Προγράμματος Περιβαλλοντικής σε μαθητές Γυμνασίου με θέμα «Το νερό ως πηγή ζωής» 2007/2008 Υπεύθυνη για την υλοποίηση του Προγράμματος Περιβαλλοντικής σε μαθητές Γυμνασίου με θέμα «Το δάσος ζει» ΞΕΝΕΣ ΓΛΩΣΣΕΣ Γαλλικά άριστη γνώση σε επίπεδο φυσικού ομιλητή. Αγγλικά Αρκετά καλά. Ιταλικά Αρκετά καλά. ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΚΗ Είναι απολύτως εξοικειωμένη με τη χρήση λογισμικού Office 2000 (Word, Excel, Powerpoint, Outlook, Access), με το λειτουργικό σύατημα καθώς και με το χώρο του Internet. Άλλες Επαγγελματικές-Διδακτικές Δραστηριότητες Η κ.Νικολακοπούλου έχει διδάξει α)Γαλλική Γλώσσα σε αλλοδαπούς φοιτητές στο Πανεπιστήμιο PARIS III, κατά το έτος 1981. β) Γαλλική Γλώσσα στο Ελληνοαμερικανικό Κολλέγιο Αθηνών. γ) Γαλλική Γλώσσα και Πολιτισμό από το 1987-1990 στο Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών.
Να Διαγραφεί ΆκυροΑκύρωση
_uacct="UA-18003-7";
_uanchor=1;
_ufsc=false;
urchinTracker();
_uff=0;
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)